سراب

عشقی که در منجلاب غرور دست و پا میزند

محبتی که در باتلاق زیاده خواهی جا مانده

معصومیتی که آلوده شده

نه

آلوده بوده

مرا به سرابی ابدی رهنمون بودند.

روزی

یک چشم پر از ستاره بودم روزی

یک سینه پاره پاره بودم روزی

امروز مبین که سنگ احساس شدم

من منتظر اشاره بودم روزی

خدا میداند

و نفس داد چه غمناک، خدا میداند

دل من بر تن این خاک، خدا میداند

که از این سرخ شدنهای مکرر میرفت

آبروی دل من پاک، خدا میداند

سالها رفت و نشستیم که بر میگردد

من و این کوچه نمناک، خدا میداند

                          نوبت توست غزل گریه بباری، ار نه

                          خوب من گریه نه کولاک، خدا میداند

بی تو

پر زدن بی بال، بی تو آیه تنزیل بود

سیب هم زندانی سرپنجه زنبیل بود

ما در آن شهری که بودیم، استوای گرم خیز

در دهانهامان زمستان بود و تف، قندیل بود

شعله زد تا آسمان یک خنجر و خاموش شد

آن صدائی که شبیه جیغ اسماعیل بود

خون ردای خنجران سرخ این در شهر ما

مزد بی رحمانه خودسوزی یک ایل بود

                                     آی در دستانتان شمشیر، ای قابیل ها

                                    این صدای ضجه های زخمی هابیل بود

آتش

دل بسته ام تا من، تامن به این آتش

تو میزنی هردم، دامن به این آتش

ققنوسم و آتش، آغاز و پایانم

خو کرده است انگار، این تن به این آتش

آتش پرستی پیر، در شعله میرقصید

آتش بزن در نی، نی زن به این آتش

دیدی چه کرد آخر، چشمان تو با من

دیدی چه کرد آخر، با پنبه این آتش

                                    آتش نگاه من، خاکســـــــترم کن باز

                                   دل بسته ام تا من، تامن به این آتش