عشق یعنی دروغ
دست نوشته های من
عشق یعنی دروغ
دست نوشته های منشک
در پاکی نسل آب شک دارم من
حتی به گل و شراب شک دارم من
در قطب جنوب عشق بار آمده ام
در تابش آفتاب شک دارم من
زایش
وبدین سان آغاز شد
زیستن را آموخت
و عاشق شدن را
که زندگی بدون عشق
گذشتن از رود است بدون پل
با پاهای خیس
بغض
ای بغض سرسپرده که تحقیر میشوی کی از کدام چشمه سرازیر میشوی
کی در کدام ساعت از این عمر بیوفا با های و هوی دشمن تزویر میشوی
یا در کدام لحظه از این لحظه های شرم از خود گذشته به عالم شهیر میشوی
من مانده ام که تو فریاد سر دهی فارغ زخود شدیَ و فراگیر میشوی
از دل برون بیا و هر چه شنیدی زدل بگو یا هرچه دیده ای که تو تبخیر میشوی
اینک مجال شنیدن ز بغض ماست تا لحظه ای دگر تو زمینگیر میشوی
از پا مشو زخدا داد من ستان چون بگذری و بگذرد تو چو من پیر میشوی
غزل ممنوع
زمین آنسوی میهنهاش ممنوع و این سو رقص ریحانهاش ممنوع
هبوط چشمهای خیس گندم و کودک نان و دندانهاش ممنوع
زن آنک بوسه های ترد یا مرگ زن و گرمای پستانهاش ممنوع
خیابان بوی تردید و عبور است عبور عشق عریانهاش ممنوع
گلوی خون صدای قرن گفتند
خدا هم سهم انسانهاش ممنوع
دختر باران
چه میخواهی از این تصویر مغشوش و گریزنده؟
چه میگوئی؟ نمیدانی که دستانم به امیدی گره خورده است و
چشمانم دگر آبی نمیبیند خیابان را؟
بیا دست از گمان بردار.
درفشی ساعت افسرده شب را بروی دیوار نموری میکشد بردوش!
و کاوه آه می پیچد به گرد خویشتن بر صصفحه جای عقربه خاموش
برای من برای تو
برای ما از امشب عشق زیبا نیست!
بیا دست از گمان بردار.
زمانی تیشه فرهاد کوهی را تکان میداد
ولی امروز
گرو مانده میان دست زردی و زبانی سرخ.
مرا راهی کن از این سرزمین تا دور دستی دور
مرا راهی کن از این آرزو تا بیشه ای و خاطراتی ناب
میان راه نباری دختر باران
اگر زخم تنم در زیر باران تو بشکافد!
و خط و نقطه چینی از تنم ماند میان را
نباری دختر باران
دگر تا انتهای پل و پایان مه و تردید راهی نیست
زمانی باز خواهم گشت
در آن هنگام من ترکیبی از فانوش و ناقوسم.
دگر تا انتهای پل و پایان مه و پرچین راهی نیست
نبار ای دختر باران
تو زیر چشمهایت
شیروانی نیست.